مقابله با ریزگردها و بیابانزایی در ایران با استفاده از رویکردهای مدیریتی و اقتصادی
مقاله پذیرش و ارائه شده شفاهی مهندس سیدحسین سیدحسینی کارشناس ارشد تحقیقات جنگل و مرتع اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان اصفهان در همایش بین المللی پژوهش های کاربردی در کشاورزی
چکیده:
بیابان زایی در کنار دو چالش تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین به عنوان سه چالش مهم جامعه جهانی در قرن ۲۱ محسوب می شود. به همین منظور سازمان ملل متحدد کمیته ای بین الدول جهت تدوین کنوانسیون بین المللی مقابله با بیابان زایی راه اندازی نمود و این کمیته پس از ۳ سال طی جلسات مختلف سرانجام در ۱۷ ژوئن (برابر با ۲۷ خرداد) ۱۹۹۴ کنوانسیون بین المللی مقابله با بیابان زایی (UNCCD) را تاسیس نمود. یکی از مسائلی که رو در روی جهان بی اهمیت تلقی شده گسترش بیابان ها و پدیده ریزگردهاست. ايران با 2/1 درصد خشكی های جهان ، 4/2 درصد پديدههای بيابانی فاقد پوشش و 08/3 درصد مناطق بيابانی جهان را در خود جای داده است. شناخت قابلیت ها ، ظرفیت ها ، پتانسیل ها ، توان ها و نیازها در برنامه ریزی ، سیاست گذاری و مدیریت مناطق بیابانی حائز اهمیت است. حدود 5/32 میلیون هکتار از اراضی کشور در وضعیت بیابانی قرار دارد. اهداف عالی در مدیریت مناطق بیابانی و جهت گیری راهبردی در آن می تواند ایده ها و تئوری های موجود را به منصه ظهور در آورد. در راستای تحقق رویکردهای مدیریتی و اقتصادی که شامل مشارکت ، فرهنگ سازی ، تامین آب ، تامین انرژی ، توسعه جنگل های دست کاشت همراه با عملیات پرورشی ، ترسیب کربن ، توسعه پرورش شتر ، توسعه پایدار کشاورزی ، اکوتوریسم و توسعه صنایع دستی بایستی اقدامات جدی بعمل آورد. با سرمایه گذاری و استفاده از نیروی انسانی بیکار جوامع محلی مناطق بیابانی ، می توان تحول عظیمی در تولید ثروت ، کسب درآمدها و اشتغال افراد بیکار و کارآمد جویای کار در این مناطق محروم ایجاد کرد و از سیل مهاجرت ها که عامل بعدی بیایانزایی پس از دخالت های انسان در تخریب سرزمین و بیابانزایی است جلوگیری نمود. طرح مذکور ضمن جلوگیری از بیابانزایی و کنترل ریزگردها در مناطق بیابانی می تواند با همکاری سازمان ملل متحد به عنوان الگویی مناسب با در آمد اقتصادی برای کشورهای همسایه که تولید کننده ریزگردها هستند باشد، زیرا این کشورها در انجام هزینه های مقابله با ریزگردهایی که وارد ایران می شود بی توجهی می کنند. ادامه ... |